Platform Vlieghinder Kennemerland
 

We vliegen ons te pletter

 |
 Geplaatst door: webbeheer 
 |
 Bekeken: 1381 
|
 George Monbiot 
We vliegen ons te pletter

Vindplaats: www.globalinfo.nl

Anders dan de populaire         feestidealisme-opvatting dat het geen kwaad kan om zo vaak het         vliegtuig te nemen als je wilt, als je maar af en toe ergens wat         bomen plant, schrijft de Britse journalist Monbiot dat het een         wereldwijde ramp betekent. De enige oplossing is om af te zien van         te willen reizen met dit soort snelheid,

       
Dit         stuk verscheen eerst in The Guardian en toen op Alternet       
       
 
       
Onder het stuk aldaar wordt ook         druk gediscussieerd over het probleem (en de oplossingen).       

Eindelijk is het strijdperk nu afgetekend en de eerste slag         over klimaatverandering staat nu te beginnen. Overal in         Groot-Brittannië bereidt een coalitie van bewoners en anarchisten,        NIMBYs en internationalisten zich voor om strijd te leveren tegen de         voornaamste oorzaak van aardopwarming: het groeiende vliegverkeer.       
Lang niet al deze mensen zijn in de eerste plaats bezorgd over         de biosfeer. Sommigen maken zich meer druk over het feit dat hun         huizen weggewalst dreigen te worden of dat ze nooit meer een nacht         goed zullen slapen omdat ze in de buurt van nieuwe landingsbanen         wonen. Maar iedereen die zich heeft aangesloten bij een         breedgevormde coalitie, snapt de macht van dit samenvloeisel van         idealisme en koppig zelfbelang.

Het bedrijfsleven heeft het         natuurlijk zien gebeuren en maakt zich alvast op om terug te slaan.        Vorige week kreeg dagblad the Guardian
uitgelekte         kopien van een         concept-overeenkomst tussen de EU en de VS. Die zou moeten voorkomen         dat er enige maatregel genomen zou kunnen worden om de milieuschade         van vliegtuigen te beperken, zonder instemming van de Amerikaanse         regering. Hoewel dit verdrag de meest vergaande in z’n soort is, is         het lang niet de eerste op dit gebied. De overeenkomst van Chicago         van 1944, die nu ondersteund wordt door zo’n 4.000 bilaterale         verdragen, bepaalt dat geen enkele regering belasting mag heffen op         vliegtuigbrandstof. De vliegmaatschappijen zijn hun hele leven in de         watten gelegd. De Britse regering erkent dat ze nog maar op een         gebied ‘zelfstandig van andere landen beslissingen kan nemen’ en dat         is de ontwikkeling van vliegvelden: het zou de groei van het aantal         vluchten kunnen beperken of terugdringen door de capaciteit van         vliegvelden te beperken. Maar inplaats daarvan is ze bezig ons klaar         te stomen voor een derde startbaan op Heathrow en vergelijkbare         uitbreidingen op Stansted, Birmingham, Edinburgh en Glasgow. Twaalf         andere vliegvelden hebben ook al uitbreidingsplannen aangekondigd.        Volgens het Environmental Audit Committee van het House of         Commons zal de groei die de regering voorziet “elke vijf jaar         een equivalent aan een nieuw Heathrow” vereisen. Orwell’s meest rake         voorspelling in 1984 was de mutatie van Groot-Brittannië in         Airstrip One.

Nu al vliegt eenvijfde van de         internationale vliegtuigpassagiers van de wereld naar of van een         vliegveld in het Verenigd Koninkrijk. De aantallen zijn in de         laatste 30 jaar vervijfvoudigd en de regering voorspelt dat ze nog         gaan verdubbelen tegen 2030 en dan 476 miljoen per jaar bedragen.        Misschien is ‘voorspellen’ niet helemaal het juiste woord. Door de         capaciteit aan te leveren, zorgt de regering ervoor dat de groei         plaatsvindt.

Als het om klimaatverandering gaat, is dit een         pure en onge%euml;venaarde ramp. Het gaat er niet alleen om dat         vliegverkeer de snelst groeiende bron van koolstofdioxide         (CO2)-uitstoot vertegenwoordigt. De
verbranding van         vliegtuigbrandstof heeft een         “radiative forcing rate” van ongeveer 2,7. Wat dit betekent         is dat het totale opwarmingseffect van vliegtuiguitstoot 2,7 keer         groter is dan het effect van alleen de CO2.
De waterdamp die         door vliegtuigen geproduceerd wordt, vormt ijschristallen in de         bovenste troposfeer (in de vorm van dampsporen en cirrus-wolken) die         de aardwarmte insluiten. Volgens berekeningen van het Tyndall Centre         voor Onderzoek naar Klimaatverandering, zou als die twee effecten         bij elkaar opgeteld worden (al vraagt de instelling om wat         voorbehoud aangezien de twee niet direct te vergelijken zijn) alleen         al de uitstoot van vliegtuigen in 2050 de door de regering         nagestreefde hoeveelheid broeikasgassen met 134 procent overstijgen.        De regering heeft een geweldig effectieve oplossing voor dit         probleem gevonden. Ze houdt internationale vliegtuigemissies gewoon         buiten het beleid. En ze willen er ook niet over discussieren, omdat         er gewoon geen enkele manier is om de plannen in overeenstemming te         brengen met beloftes over duurzaamheid. Bij het onderzoek voor mijn         boek over hoe we de kooldioxide-uitstoot tegen 2030 met negentig         procent zouden kunnen terugdringen, ben ik tot mijn eigen verrassing         gaan ontdekken dat elke bron van aardopwarming in die mate beperkt         kan worden of kan worden vervangen, zonder dat het ernstige         beperking van onze vrijheden tot gevolg zou hebben. Er is alleen         geen manier om daarbij door te gaan met lange-afstandsreizen op hoge         snelheid.

Het bedrijfsleven beweert dat het de emissies zal         kunnen terugdringen met behulp van nieuwe technologische         ontwikkelingen. Maar zoals de Koninklijke Commissie over         Milieuvervuiling stelt, zijn hun streefdoelen “duidelijk eerder         verlanglijstjes dan voorspellingen”. Er zijn een paar fundamentele         technologische beperkingen, die het onmogelijk maken om belangrijke         technologische verbeteringen te voorzien. Het eerste probleem is dat         onze vliegtuigen een opmerkelijk lange levensduur hebben. De Boeing         747 vliegt nog steeds rond, 36 jaar nadat ze de tekentafel verliet.        Het Tyndall Centre voorspelt dat de nieuwe Airbus A380 in 2070 -        “met slechts kleine veranderingen” - nog steeds zal bestaan.        Overstappen naar meer efficiënte modellen zou inhouden dat de         bestaande vloot afgeschaft zou moeten worden.

Sommige         vliegtuigontwerpers hebben lopen spelen met het idee van         “vleugel-dragers”: vliegtuigen met holle vleugels waar de passagiers         in zitten. In princiepe zou daarmee een energiebesparing van zo’n 30         procent gehaald kunnen worden. Maar er is nog weinig bewijs dat het         ook werkt en een stabiel en veilig voertuig kan opleveren. Toch is         dit ongeveer het enige dat er in het verschiet ligt. Zoals het         Adviescomité voor Aeronautisch Onderzoek in Europa verklaart, “de         algemene opvatting is dat de mate van vooruitgang voor conventionele         vliegtuigen de komende tien jaar aanzienlijk zal dalen”.
En als         de efficiëntie van vliegtuigmotoren verbetert, dan hoeft dat nog         niet noodzakelijkerwijs het probleem op te lossen. Meer efficiënte         motoren zijn over het algemeen luidruchtiger (en dus nog minder         aanvaardbaar voor omwonenden) en stoten meer waterdamp uit (wat zou         betekenen dat hun totale effect op klimaatverandering zelfs hoger         zou kunnen uitvallen). Zelfs als de meest optimistische schatting         van 30 procent bezuiniging uit zou komen, dan nog zou het maar een         deel goedmaken van de stijging van brandstofgebruik door de         toegenomen vraag.

Vliegtuigmaatschappijen blijven ook maar         praten over waterstof-vliegtuigen, maar zelfs als de technologische         problemen daarmee ooit opgelost zouden worden, dan zouden ze een         grotere ramp betekenen dan de huidige toestellen. “Overschakelen van         kerosine op waterstof,” stelt de Koninklijke Commissie, “zou de         bestaande kooldioxide-uitstoot van vliegtuigen vervangen door een         verdrievoudigde uitstoot van waterdamp.” Vliegtuigen op biobrandstof         laten vliegen zou betekenen dat er alleen daarvoor al meer         landbouwgrond benut zou moeten worden dan op de hele planeet         beschikbaar is. De Britse regering geeft toe dat er “momenteel geen         werkbaar alternatief zichtbaar is voor kerosine als         vliegtuigbrandstof”.

Nieuwe gegevens over brandstofgebruik         door zowel snelle passagiersschepen als ultrasnelle treinen wijzen         erop dat hun CO2-uitstoot vergelijkbaar is met die van vliegtuigen.        Wat dit allemaal betekent is dat als we willen stoppen met het         opbakken van de planeet, we simpleweg zullen moeten stoppen met         reizen op de snelheid die vliegtuigen mogelijk maken.
Dit wordt         nu eigenlijk wel begrepen door iedereen die ik tegenkom. Maar op een         of andere manier heeft dat geen enkel effect op hun gedrag. Als ik         mijn vrienden aanspreek op hun geplande weekeindje Rome, of hun         vakantie in Florida, antwoorden ze met een vreemd afstandelijk         glimlachje en wenden ze het gezicht af. Ach ze willen gewoon even         wat plezier beleven. Wie ben ik om dat te bederven?

Ondanks        
claims (pdf) van bedrijven dat goedkope vluchten een         democratiserend effect zouden hebben, blijkt 75 procent van degenen         die budgetvluchten benutten uit de hogere sociale klassen (A, B, C)        te komen. Mensen met een tweede huis in het buitenland nemen         gemiddeld zes retourvluchten per jaar, terwijl mensen uit de         onderste klassen (D en E) bijna helemaal niet vliegen: omdat ze zich         geen vakanties kunnen veroorloven, zijn ze slechts verantwoordelijk         voor zes procent van de vluchten. De meest groei zal volgens         schattingen van de regering ook voortkomen uit de rijkste 10 procent         van de bevolking.
Maar de mensen die als eerste de prijs betalen         en het hardst getroffen zullen worden door klimaatverandering,        behoren tot de armsten der aarde. De droogte in Ethiopië, die         miljoenen met de hongerdood bedreigt, is door wetenschappers al in         verband gebracht met het opwarmen van de Indische Oceaan. Zo’n 92         miljoen
Bangladeshis zouden deze eeuw hun huis uitgejaagd kunnen         worden, opdat wij nog steeds kunnen gaan winkelen in New York.       

Vliegen is dodelijk. We weten het allemaal en we doen het         allemaal. En we zullen er pas mee stoppen als de regering z’n beleid         omgooit en begint met het sluiten van landingsbanen.       

George Monbiot is de auteur van boeken als ‘Poisoned         Arrows’ en ‘No Man’s Land’ (Green Books). Je kunt meer over hem         lezen op de website monbiot.com. Dit stuk verscheen oorspronkelijk in the         Guardian. Het origineel, met vele voetnoten die in de vertaling niet         overgenomen zijn, vind je hier.   


Reacties op dit bericht

Geplaatst door Els uit Castricum

Deze man verdient de Nobelprijs. Geweldig, dat hij hier over schrijft en ik hoop, dat de oogkleppen bij ons allen af gaan en dat we eindelijk gaan inzien, waar we met z'n allen mee bezig zijn,n.l het uitputten van onze kleine Aardbol.

Geplaatst door J.H.Griese uit Amstelveen

Els, Geheel met je eens. En dan te bedenken , dat lieden als Baksteen, vliegen
"Gewoon" als infrastructuur zien.

Jan Griese

Geplaatst door johan uit NULL

Wat is er toch aan de hand in land: we geven tientallen miljoenen uit aan geluidwerende schermen en andere voorzieningen maar zodra
de herrie van Schiphol ter sprake komt, blijkt iedere keer opnieuw dat de luchtvaart geen beperkingen moeten worden opgelegd; en voortdurend maar weer op die arbeidsplaatsen hameren.

Geplaatst door Bob uit Limmen

2 dingen.

1.) De amerikanen in dit artikel handelen geheel in stijl. Kyoto tekenen ze ook niet. Want dat pakt zeer nadelig voor ze uit.

2.) Kijk maar eens op een windstile avond naar de lucht. Die waas die je dan ziet hangen zijn de niet geheel verwaaide condensstrepen. Dit hangt dan als een schil om ons heen. (o.a het gevolg van lekker een weekendje shoppen in NY.)