KLM wil handelen in emissierechten(met Commentaar)

AMSTELVEEN - De KLM bepleit woensdagochtend (29 september) in de Financiële Telegraaf een internationale handel in emissierechten voor luchtvaartmaatschappijen om een bijdrage te leveren aan een schoner milieu. De opmerkelijke primeur is voor Arnold Burlage, die deze week is onderscheiden als beste luchtvaartjournalist.

Het principe van het KLM-plan bestaat uit een international opgelegde limiet voor de uitstoot van gevaarlijke stoffen, zoals CO2 door vliegtuigmotoren.

Luchtvaartredacteur Arnold Burlage citeert KLM bronnen: “Maatschappijen die onder de toegestane limiet blijven zouden hun ‘overschot’ tegen forse bedragen moeten kunnen verhandelen aan maatschappijen, die hun toegestane uitstoot overschrijden, bijvoorbeeld als gevolg van een verouderde vloot.”

KLM-directiewoordvoerder Frank Houben bevestigt het idee. “Het stimuleert zowel overschrijders van uitstoot als maatschappijen die daaronder blijven om in een moderne vloot te investeren. KLM volgt dat beleid al lang, maar internationaal zou dat nog meer gestimuleerd kunnen worden. We werken daaraan graag mee”, zei hij.

De KLM-reactie volgt, volgens de Financiële Telegraaf, op plannen van de coalitiepartijen bij de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer om binnenlands vliegverkeer zwaarder te belasten. “Het beoogde resultaat, minder belasting van het milieu door een toeslag van enkele euro’s per passagiers, wordt absoluut niet bereikt.”

“Er zal geen vlucht minder door vertrekken, het levert alleen de staat geld op, niets meer en niets minder”, aldus de KLM, dat het met het plan voor emissierechten veel meer om het effect is te doen.

COMMENTAAR:

Wanneer ik Nederlands versta, is dit nieuws alleen goed voor de (buitenlandse?) aandeelhouders, niet voor het milieu.

Blijf je zo schoon werken dat je flink onder de toegestane limiet zit dan is dat goed en fraai. Verkoop je de uitgespaarde ruimte dan betekent dat, dat je daardoor toch altijd tot het uiterste gaat, al is dat voor de buitenstaander niet zichtbaar. Daarbij geef je ovetreders verder een kans hun overtreding af te kopen.
Zou het niet beter zijn om emissierechten onverhandelbaar te maken?

Ik heb hier dus een vraag bij. Is het voorafgaande niet een voorbeeld van de afwezigheid van werkelijke interesse voor het probleem? Omdat de ondernemer die die interesse niet deelt, dwingt de overheid de ondernemer om binnen bepaalde grenzen te blijven (internationale limiet). De reactie is dan weer dat de ondernemer verkennen hoe ver die grenzen liggen en middelen zoekt om vooral het maximum toelaatbare te realiseren. Dat is maximaal uitbuiten en toch nooit de grenzen overschrijden (resterende emissierechten verkopen). In goed Nederlands noemde je dat vroeger “de kantjes er van af lopen”.
Zulke dingen gebeuren wanneer maatschappelijk ondernemen niet echt je doelstelling is.
Ik hoop dat iemand kan aantonen dat ik hier een foutje maak.
Ik geef mijn indruk voor een betere…