Sinds de opening van de Dol-derbaan droom ik veel. Zo ook nu weer.
Ik zat bij de heer Cerfontaine aan tafel en bestudeerde zijn gezicht. Ik keek naar zijn Jeanne d'Arc- achtige kapsel, waar het grijs van al zijn zorgen al aardig doorheen kwam.
Hij keek me verwonderd, met zijn De- Wereld- Begrijpt- Mij- Niet- ogen aan.
Ik keek strak terug en probeerde zijn gedachtengang te doorgronden.
"Mag ik u een vraag stellen?" begon ik maar.
"Gaat u gang", zie hij charmant, proberend mij bij de eerste aanval in te palmen.
"Voor welk ideaal moeten zoveel mensen, zoveel kinderen en zoveel dieren lijden?"
Wéér die blik. " Ja, lijden" zei ik. "Want is het niet verschrikkelijk dat er bij ons tot nu toe dagen zijn geweest van 700 vliegtuigen op zeer lage hoogte, waarvan een deel over een zestal scholen scheert? Hoe kunnen wij ongestoord slapen? En ons overdag concentreren?? Voor wel ideaal is deze kwelling?"
"Nou zei Cerfonataine bedachtzaam want het drong niet tot hem door, hoe ernstig de situatie was, voor velen van ons.
"Mijn eerste ideaal is om het hele luchtruim van Nederland, als een soort Hannibal te veroveren.
Mijn tweede ideaal is, om de geschiedenis in te gaan als een groot man.
En mijn derde ideaal is, dat als dit lukt, de bonus in de wacht te slepen, die hiermee verbonden is.
Maar als u het goed vindt, ga ik nu door met een lumineus plan om mensen met al te grote oren, die te veel horen, de mond te gaan snoeren, zodat er niet meer geklaagd kan worden, want werkelijk, ik word er gek van".
En toen werd ik om kwart over drie wakker, iets wat tegenwoordig steeds vaker gebeurt.
Geplaatst door Vos uit NULL