100 jaar Schiphol - We werden letterlijk wakker
|
| | noordhollandsdagblad.nl

Door Rens Koldenhof
CASTRICUM - Pas toen de eerste vliegtuigen in 2003 overkwamen werden ze wakker in Castricum. De nieuwe Polderbaan, door Schiphol verkocht als ’Milieubaan’ omdat het de zo geplaagde Zwanenburgers een betere nachtrust zou garanderen, doorbrak de landelijke stilte die van Castricum en het aangrenzende Bakkum zo’n geliefd forensendorp had gemaakt.
We werden letterlijk wakker”, herinnert Erwin von der Meer zich. „En toen pas werden we wakker.”
Net als eerder in Zwanenburg. Daar hadden ze ook pas door wat de Zwanenburgbaan inhield toen de toestellen met duizenden over de dakpannen scheerden. Na de eerste paniek volgde de boosheid en conform de tijdgeest de drang tot actie.
In Zwanenburg bestookte De Lastige Zwanenburger Schiphol letterlijk met zeven bijbels geïnspireerde plagen. Er werden muizen in de vertrekhal losgelaten en onder de start en landingsbanen gingen ballonnen de lucht in. Maar ook hardere acties werden niet geschuwd.
Zo werd op de A9 een barricade van autobanden in de brand gestoken. De lastige Zwanenburger de wereldpers. Maar de vliegtuigen vlogen door in een steeds hogere frequentie. Zo hoog dat de politiek uiteindelijk zwichtte en uitbreiding van Schiphol toestond. De Polderbaan was een feit en net als Spaarndam en Assendelft werd ook Castricum wakker.
Boze Zwanenburgers sluiten de weg naar Schiphol af met brandende autobanden Zie foto originele artikel via link onderaan dit bericht)
Von der Meer, oud topman van de chemiereus Hoechst, stortte zich met volle overgave op de klus.
„Overal ontstonden belangenclubjes die last hadden van Schiphol. Hier in Castricum hadden we binnen de kortste keren 1500 leden. Vanuit mijn ervaring in de chemische industrie, waar we geregeld met boze buren te maken hadden, wist ik dat we ons niet uit elkaar moesten laten spelen. Daarom heb ik de Vereniging Gezamenlijke Platforms Vlieghinder (VGPG) opgericht. Zo kregen we massa en werd er ook op het Binnenhof naar ons geluisterd.”
Tenminste dat dacht hij. Ruim tien jaar later is hij er van overtuigd geraakt dat het gepolder in achtereenvolgende overlegorganen als de Commissie Regionaal Overleg luchthaven Schiphol (CROS ), de Alderstafel en de Omgevingsraad - de jongste variant van Schipholoverleg - niets heeft opgeleverd. Het verleidt hem tot een scherpe vergelijking.
„Die overlegorganen zijn net als de Joodse Raad. Je kunt je buren wat langer buiten schot houden of de ellende nog een poosje uitstellen, maar uiteindelijk zijn we allemaal aan de beurt. Schiphol heeft in dit land een uitzonderingspositie. Iedere industrie in Nederland heeft zich te houden aan milieunormen. Er mag niet worden uitgebreid als de uitstoot van schadelijke stoffen of het lawaai wettelijke grenzen overschrijdt en de handhaving is streng. Desnoods wordt de tent gesloten, maar voor Schiphol geldt dat allemaal niet.”
Luis in pels
Om Schiphol niet de kans te bieden akkoorden binnen de overlegorganen als bewijs van goed gedrag te overleggen, besloot Von der Meer het spel niet langer mee te spelen. Hij stapte op en richtte de Vereniging voor Bescherming van het Leefmilieu in de Regio Schiphol (BLRS) op. De enige luis in de pels van de Omgevingsraad.
„In de Omgevingsraad spelen professionals tegen amateurs. Leden vangen ook achtduizend euro per jaar presentiegeld. Dat lijkt niet veel, maar kan voor mensen ook een belemmering zijn op te stappen. Ze voelen zich ook gestreeld doordat ze aan één tafel mogen zitten met ministers en machtige mensen als Alders. Maar ik maak me zorgen over de integriteit van het proces. We worden gewoon tegen elkaar uitgespeeld en Schiphol groeit uiteindelijk gewoon verder.”
Maar als overleg niet werkt, wat rest dan nog om de nachtrust rond Schiphol nog enigszins te garanderen?
Von der Meer ziet nog maar één weg. „Vergunningen en handhaving. Net als Shell of de bakker om de hoek. Uitbreiding is daar alleen maar mogelijk als dat kan binnen wettelijk vastgelegde grenzen. Schiphol moet gewoon behandeld worden als ieder ander bedrijf in Nederland. En als de wet uitbreiding niet mogelijk maakt, moeten ze hun heil maar ergens anders gaan zoeken.” Bekijk bericht op "noordhollandsdagblad.nl"